Το μάθημα
Η Μάρθα, 5 χρονών, κάνει μία ζωγραφιά, ψιθυρίζει
"Αυτοί είναι δύο άγγελοι. Αυτοί είναι δύο τάφοι. Στο
φως του ήλιου βρίσκονται. Μαγεία
στάζει απ' των αγγέλων τα φτερά."
Ο Νικ, στα 4, φώναξε
από το σταχυασμένο κτήμα, "Κοίτα,
τα λουλούδια χορεύουν κάτω από το
δέντρο, και το δέντρο
κοιτάζει προς τα κάτω μ' όλα του τα μήλα -μάτια".
Χωρίς δισταγμό η σκέψη, λέξεις
Χρησιμοποιούνται και στη στιγμή ξεχνιούνται.
Ένας μανδύας
Και περπάτησα γυμνή
εξ αρχής
εισπνέοντας
τη ζωή μου,
εκπνέοντας
ποιήματα,
αλαζών μέσα στην αθωότητα.
Μα από τα σύννεφα -άσματα που έφτιαξε η ανάσα μου
μες στον ψυχρό αέρα
ένας μανδύας γεννήθηκε.
λευκός και,
μία λέξη εδώ
η άλλη παρά πέρα
παγωμένη, αστραφτερή,
βαριά σαν πέτρα.
Μια μάσκα που σκοπό δεν είχα
να φορέσω, σαν από πάγο,
κρύβει το πρόσωπό μου.
Τα μάτια ερευνούν,
μια πολυπόθητη σιωπή στου άσματος τον πυρήνα.
Πόθος
Στρίβεις το λαιμό του κύκνου, αναζητώντας
μια τόση δα γλώσσα από ρανίδες αίμα.
Πώς να μιλήσουμε για αίμα, ο ουρανός
έχει μ' αυτό εμποτιστεί.
Ολίγη γλώσσα
της ομίχλης, λοιπόν.
Αυτή στεγνώνει.
Μια γλώσσα
των φύλλων κάτω από τα πόδια.
Τα δέντρα πάνω στο δέντρο, τρέμουν
στην ομιλία. Οι λεύκες
τρέμουν και μιλούν
αν πας κοντά τους.
Σφετερισμός
Αφότου έκοψα τα χέρια μου
και βγήκαν καινούργια
κάτι το οποίο τα παλιά μου χέρια λαχταρούσαν
ήρθε και ζήτησε να γίνει πέτρα.
Αφότου τα βγαλμένα μάτια μου
χάθηκαν, και καινούργια βγήκαν
κάτι για το οποίο τα παλιά μου μάτια είχαν κλάψει
ήρθε λύπηση ζητώντας.
Για όσο ακόμα ζει
Η μικρή φτελιά που πρέπει να κοπεί
γιατί οι ρίζες της σπρώχνουν τον τοίχο του σπιτιού
χτυπά και γδέρνει το παράθυρό μου
επίμονα -μα σαν την κοιτάξω
μένει ακίνητη. Ή αν γυρίσω το κεφάλι κατά τύχη,
τα φύλλα της μοιάζουν να είναι μάτια, ή όλα μαζί
τα κλαδιά και τα φύλλα ένα πρόσωπο που κολλά
τη μύτη του πάνω στο τζάμι, μ' ένα σύννεφο ανάσας,
λαχταρώντας τη ζωή μου ξεκάθαρα να δει που η διάρκειά της
δεν είναι ακόμη γνωστή.
μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου