Νίκος Σφαμένος (12)

Μακαριότητα

Τα γαλάζια φορέματα και

οι νυχτερινοί ήλιοι

ο ήχος του μπουκαλιού στο

τοίχο και

μουρμουρητά από

γέρους σακάτες

τα ωραία κορίτσια και

τα ξεθωριασμένα βιβλία

 Ω μα είναι ένας υπέροχος κόσμος

Ω μα είναι ένας υπέροχος κόσμος

 Υγρά δωμάτια και

καλοκαιρινοί κήποι

σωροί ιδρώτα τα

ξημερώματα

λεηλατημένα μυαλά και

μισές ζωές

 Ω μα είναι ένας υπέροχος κόσμος

Ω μα είναι ένας υπέροχος κόσμος

 Εσείς

Δύο μεταπτυχιακά

θέση σε κεντρική

εταιρεία

ευτυχισμένος γάμος

ξεχωριστές δημοσιεύσεις

και

ακριβό αμάξι

ταξίδια σε ευρωπαϊκές

μεγαλουπόλεις και

ενδιαφέρον για τη

τέχνη και

το σύγχρονο

λάιφστάιλ

μεγάλες γνωριμίες

δείπνα

συνεντεύξεις και

ξαφνικός

θάνατος

ειδικά αυτό το

τελευταίο

πρέπει να σου

δημιούργησε

αίσθηση

(Οργή και λουλούδια σε μια χώρα νεκρών)

παράδεισος

 απόψε οι δρόμοι άδειασαν και

στολίστηκαν με μια παράξενη ευωδιά

δεν υπήρχε κανείς

το φεγγάρι κυμάτισε στα νερά

οι νεράιδες χαμογελούσαν στις

τραμπάλες

κάτι μυστήριο θα συνέβαινε

δίπλα μου ο Ρεμπώ ψέλλιζε

αλλόκοτες λέξεις για χρυσάφι

ο Βαν Γκόγκ τριγύριζε με μια

καραμπίνα

-τι παράξενα πράγματα-

τα ξωτικά έστησαν χορό

από τα κάστρα ήχησαν γλυκές μουσικές

και μετά να

όλα άδειασαν

ο Μότσαρτ σιγοτραγουδούσε γλυκές μελωδίες

ο Ντοστογιέφσκι ονειροπολούσε

και κοιτούσαμε με αγαλλίαση

τις βατομουριές που άνθιζαν

και τις λέξεις να γίνονται

περιστέρια

δώσε μου

θα ήθελα να ήμουν

γλάρος

ψαράς στις ακτές τις Κίνας

να είχα ένα γαλάζιο

ποδήλατο

μετεωρίτης

κύμα

οροσειρά

φτερό

να μην έγραφα ποιήματα

ω σίγουρα να μην έγραφα ποιήματα

θα ήθελα να ήμουν αέρας

του Απρίλη

λιβάδι

να μη κοίταζα κάτω

να φύτευα τουλίπες στην

Ινδία

γαλαξίας

φως

τραμπάλα

να μην έγραφα ποιήματα

ω σίγουρα να μην έγραφα ποιήματα

(Αυτά που γράφτηκαν κάτω από βρώμικο φως)

εκείνος ο ποιητής είναι

επιχειρηματίας με
σπουδές στο εξωτερικό και
πρόεδρος σε κάποιο ινστιτούτο
δίνει συχνά ποιητικές βραδιές
και πρόσφατα γνωστός εκδοτικός
οίκος κυκλοφόρησε
με τιμές
το βιβλίο του
με την εικόνα του να
φιγουράρει σε πολλά
καθώς πρέπει
περιοδικά

μείνετε ήσυχοι:
ούτε που το άνοιξα.

                           *

και μετά

δεν θα ξέρει κανείς
πως υπήρξαμε μέσα στα
δισεκατομμύρια
μόνο να κοιτάξεις
να κοιτάξεις αυτές
τις λέξεις που θα ξεχυθούν
σαν περιστέρια
και θα καταλάβεις
το τρόπο που προσπαθήσαμε να
νικήσουμε
όλους εκείνους τους
βασανιστικούς
τρομακτικούς
μικρούς θανάτους
λίγο πριν
το μεγάλο
τέλος

     (άγιες, αιματόβρεκτες και άχρηστες λέξεις)

               

                         

 Νάτος

τον ζηλεύω

αμέτρητες δημοσιεύσεις

πολλές και καλές γνωριμίες

κοινωνική ζωή

καλοστεκούμενος και

ταξίδια αναψυχής κάθε τόσο

χαμογελά στα γυαλιστερά του
ρούχα
σκαρώνει την επόμενη του δουλειά
σκέφτεται το επόμενο
ταξίδι
την επόμενη
συνέντευξη
την επόμενη
γκόμενα
του σφίγγω το χέρι και του λέω
αυτό που περιμένει να ακούσει
«θα πάς μπροστά φίλε».

Έξω η πόλη ανέπνεε ακόμα.
Είχα δραπετεύσει από κει μέσα.
Βούτηξα στο λιμάνι
πήρα μια αγκαλιά
λουλούδια
μια αρμαθιά
κλειδιά
ένα τόπι
και επιτέλους
χαμογέλασα

Van Cogh

Σήμερα έλαβα άλλη μια κακή κριτική

 ο ουρανός είναι καθαρός

το ψάρι χαμογελάει
και δυο παιδιά παίζουν
στην αυλή
ο Δεκέμβρης μου γελά
και
εκτοξεύομαι
χοροπηδάω
ερωτεύομαι
μυρίζω χρυσάνθεμα
στη καρδιά του χειμώνα
κύριοι
νίκησα

ανοίγω το παράθυρο και  τραγουδώ
ελεύθερος
όπως πάντα ήθελα

Για έναν αναγνώστη

 όχι

δεν είμαι σπουδαίος

είμαι εκείνος που θα ξενυχτήσει

κι αυτό το βράδυ

-με αγωνία ίδια με τη δικιά σου-

εκείνος που θα κοιτά απ’ τις κουρτίνες

όχι φίλε

εγώ καίγομαι εδώ

ακροβατώ σε λεηλατημένες πολιτείες

θα συναντηθούμε ίσως

στα άδεια μας μπουκάλια

στα βρώμικα παγκάκια

στις θολές λέξεις

κράτα τα καλά σου λόγια γι’ αλλού

γιατί εγώ καίγομαι

-και οι πόρτες της άνοιξης δε θ’ανοίξουν ποτέ- 

Καθώς παίζει η μουσική

αργά τη νύχτα
καθαρός ουρανός
και
πολύχρωμα
αστέρια
τα παιδιά
γυρίζουν
στα σπίτια τους
ενώ ονειρεύονται
λιβάδια
εκείνη
τον περιμένει
στη πόρτα
με το
νυχτικό της
ανεβαίνει τις
σκάλες
της δίνει
ένα φιλί και
την αγκαλιάζει
σφιχτά
καθώς ένας
άνδρας
γέρνει στους
τοίχους

(Ποιήματα 2009-2012)

Μικρές νίκες

 υποσχέθηκες να μη γράψεις ξανά εκείνα τα

ποιήματα

όμως βλέπετε είναι τόσες οι χαμένες νύχτες

σε κρατάει που τούτη τη νύχτα κάποιοι θα

βρίσκονται στην ίδια θέση με τη δική σου

-ελπίζεις να βρούνε τις λέξεις σου

και να τους δώσουν λίγο κουράγιο-

όμως εσύ να

το υποσχέθηκες

μάταιο όμως

οι φάροι δεν άναψαν ποτέ στο

σκοτάδι για εμάς

ούτε ζεστό χέρι μας απλώθηκε

κατεβάζεις μια γουλιά για όλους τους

ξεχασμένους

την ώρα που έξω

οι τηλεοράσεις θα τρεμοπαίζουν

τα νυχτερινά κέντρα θα γεμίζουν ασφυκτικά

οι περιπολίες θα αυξάνονται και

τα ζευγάρια θα τσακώνονται

το μπουκάλι αδειάζει και ένας μοναχικός

γελά δυνατά

στη μέση της νύχτας:

κέρδισες 

 Εσύ

 να

δώσεις

λίγο

αίμα

φωνή

και

μια

μικρή

ηλιαχτίδα

αρκετά

με

τη

βαρετή

ποίηση

και

ακόμα

χειρότερα

με

τους

βαρετούς

ποιητές

(Ανθισμένες νύχτες)