ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ(6)

                   Αλεπού

Κρυφτείτε μέσα στα παλτά μέσα στα ποιήματα
μες στα βυζιά της γυναικός σας κι αν δεν έχετε
βάλτε τα χέρια σας στο πρόσωπό σας κάψτε
με την ανάσα σας τις σκοτεινές παλάμες
κι αναπνεύστε τις
αν βρίσκεστε στο δρόμο μπείτε σε ταξί σε σινεμά
στο κάθισμα βουλιάξτε μην κινείστε
σε σπίτι φιλικό γλιστρήστε στην τουαλέτα
τέλος βάλτε περισπωμένη στ' όνομά σας κι ας οξύνεται
μπείτε από κάτω
κάτι θα κρατήσει
μια κολοβή αλεπού που πιάστηκε στο δόκανο
λέγεται δόκανο που ψάχνει γι' αλεπού
ξέρω ένα φόβο που φοβάται την ουρά του
και με το φόβο αυτού του φόβου σας καλώ

κρυφτείτε μέσα του

(Ο θάνατος το στρώνει)


Πιάνο βυθού

Αυτές οι νότες
που σας στέλνω
με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα
μα κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ' τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυο
ως κάτω στο βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου και εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.

Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική.
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει.
Γι' αυτό να μην ανησυχείτε.
Το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ' εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού.

(Πιάνο βυθού)


     Ο Κύριος Φογκ ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη

Ενώ μία μέρα
ήτανε λάδι
η θάλασσα
και ο ήλιος
και τα βουνά
και ο αέρας
ο κύριος Φογκ
βαθιά μέσα
στην πολυθρόνα του

έβαλε πάλι τα κλάματα

γιατί σκέφτηκε
πως αν και λίγο πριν
είχε δει να 'ναι λάδι
η θάλασσα ο ήλιος τα βουνά

πάλι αυτός
είχε βάλει τα κλάματα.


           Το ημερολόγιο

Όμως εντός του λυπόταν
ο κύριος Φογκ
για το γύρο του κόσμου
που απαρνήθηκε.
Βαθιά μέσα στην πολυθρόνα του
με μπροστά του τη θάλασσα
κάθε πρωί
από τη λύπη όλο έγραφε
σε χαρτί που κυλιόταν αργά
ως τα κύματα.
Και όταν ο κύριος Φογκ
κουραζότανε να γράφει
αυτή τη λύπη
το χαρτί του κοβότανε μόνο του
διπλωνότανε μόνο του
σε βαρκούλα
και έφευγε
στην απέραντη θάλασσα.

       Τι είπε η μουσική για τον κύριο Φογκ

-Χρόνια τον εξευμένιζα με φλοίσβους
πάντοτε μ' απειλούσε με σιωπή.


               Άπαντα

-Αρκετά μίλησα.
Ό,τι έπρεπε
ό,τι μπορούσα
το είπα.
Κι ό,τι είπα
ό,τι ψιθύρισα
δεν ήτανε παρά
ο φλοίσβος
ή η βροχή

αλλά ο φλοίσβος
ή η βροχή
καθώς χτυπούσαν
πάνω μου.

(Ο Κύριος Φογκ)