Θωμάς Ιωάννου (6)

              Αυτοψία
Όταν τον έβγαλαν απ' τη θάλασσα
Έκανε μέρες να στεγνώσει

Σαν το χταπόδι τον χτύπησαν
Να μαλακώσει κάπως η ψυχή του
Αλλά αυτός δεν έβγαζε απ' το στόμα του
Την τελευταία του λέξη
Δεν έλεγε να καθαρίσει
Από τη στερνή του επιθυμία

Κι η αρμύρα στο κορμί του
Λες και ιδρώτας ήταν της θάλασσας
Καθώς μπήκε και βγήκε μέσα της
Με τη σφοδρότητα των εραστών
Που ξέρουν πως κάθε φορά
Μπορεί να 'ναι η τελευταία

Ανάμεσα στα δόντια του
Πεισματικά κρατούσε ένα κοχύλι
Από εκείνα που μάζευε παιδί

Ενθύμιο των βυθών
Φυλαχτό για όσους
Θέλησαν να περπατήσουν
Πάνω στη θάλασσα

               Σκόνη

Ξεσκονίζεις τα παπούτσια σου
Ξέχασες όμως
Ότι είσαι ολόκληρος σκόνη

              Απόρριψη μοσχεύματος

Προσπάθησα να κάνω το χαρτί
Να σε αγαπήσει όπως εγώ
Ή έστω να σε ανεχθεί

Όμως αυτό αντιδρούσε
Σε απέρριψε
Σαν ασύμβατο μόσχευμα

Ήξερε
Ότι αν έρθεις
Αυτό θα πεθάνει
Και θα γίνει ζωή

                "Άδραξες τη μέρα;"

Αργείς να αδράξεις τη μέρα
Ο χρόνος καβαλά το μηχανάκι του
Κι εσύ μπούσουλας στο δωμάτιο
Ψάχνοντας
Για ένα αγαπημένο πόδι

Η καινούργια μέρα
Σε βρίσκει στο πάτωμα
Προσπαθώντας να συρθείς
Ως την τρύπα του ύπνου

                    εκπυρσοκρότηση

Η σελήνη εκπυρσοκρότησε
Στα χέρια μου

Αφήνοντάς με
Σε ολική έκλειψη αφής
Ανήμπορο να αναγνωρίσω
Το ίδιο μου το σώμα

Από τότε περισυλλέγω
Τα επιζήσαντα τραύματά μου
Συντρίμμια μιας λάμψης
Που ήρθε από μακριά 

                 Νόμιμη άμυνα

Ή θα τον σκότωνα 
Ή θα με σκότωνε 
Ήμουν σε νόμιμη άμυνα 
Είπε η ποίηση 
Για το νεκρό ποιητή

(από τη συλλογή Ιπποκράτους 15)